Gewoon de ene voet voor de andere…

De eerste (mentale) stappen zijn gezet. Na enige twijfel (want kinderen moeten gewoon naar school) heb ik vandaag de knoop doorgehakt. Soof, Ol en ik gaan met z’n drieën (en vele anderen gelukkig) wederom de Mont Ventoux beklimmen! Inschrijving CHECK. Vliegtickets CHECK. Personal training CHECK. Niets meer aan doen dacht ik zo.

Soof vroeg voorzichtig of ik dan dit jaar misschien wel de juiste route wilde kiezen… Goed punt. Vorig jaar had ik werkelijk overal aan gedacht, behalve aan een route. Het lijkt namelijk simpel, gewoon de ene voet voor de andere en dan naar die top. Het is daar dus immens groot! Mijn moeder wilde graag vanuit Saul vertrekken; ietsje verder rijden vanaf huis, ietsje verder lopen naar boven (28 km ipv 22) maar veel minder steil (maximaal 5% stijging tot het laatste stuk) dus veel beter te doen. Ik realiseerde me toen nog niet dat dat de kenmerken waren van de fietsroute;-).

Gegoogled – start Saul naar top Mont Ventoux – ongeveer 28 km. Ik vond een alleraardigste route op routeyou.com van ene meneer Frans. Prachtig en door de natuur. En inderdaad 28 kilometer dus dat moest het zijn. Nadat we na 200 meter al verkeerd liepen (deze wandelkaart is anders dan Google Maps) had Soof al niet meer zoveel vertrouwen in mijn route. En terecht bleek later. Na een kilometer of acht door de lavendelvelden, modderpaden en steeds verder van de bewoonde wereld kwamen we op een vrij steil stukje. En het bleef steil. Heel lang. Toen de stenen letterlijk naar beneden rolden ben ik de route op mijn telefoon iets beter gaan bekijken en bleek dat ik ook kon zien hoe lang, hoe ver en hoe steil. Lang verhaal kort, drie kilometer met een gemiddelde stijging van 18%. En toen waren we pas op een derde van de route. De een vond het mooier dan de ander maar we hebben volgehouden en de top bereikt. Ja, gewoon de ene voet voor de andere…